a. Barykadujesz się w piwnicy.

b. Biegasz w kółko i panikujesz.

c. Przygotowujesz wielką kolację i jesz ziemniaki.

Mam nadzieję, że wszyscy wybrali ostatni wariant odpowiedzi, ponieważ to właśnie ziemniaczane purée jest bohaterem dzisiejszego wpisu. Dziwnym zrządzeniem losu (muzyka z The X-Files), ta potrawa pojawia się w filmach dotyczących przybycia kosmicznej cywilizacji na Ziemię (gdzieś w środku Ameryki, bo tam zawsze lądują). Ja od razu skojarzyłam dwie takie produkcje. Postanowiłam właśnie o nich napisać, ponieważ jednocześnie są to filmy, które zrobiły na mnie duże wrażenie. Zapewne pominęłam wiele innych talerzy z ziemniakami, jednak mam nadzieję, że nie poczują się one urażone tym niedopatrzeniem.

W kwestii obcych każdy potrzebuje dowodu, przedstawię więc sceny filmowe, w których to purée odegrało być może nie kluczową, ale na pewno wartą zapamiętania rolę. Jednocześnie są to filmy, z których właśnie te niepozorne bulwy wryły się w moją pamięć. Zawdzięczam im pewność, że gdyby ktoś nagle obudził mnie w środku nocy krzycząc: „kosmici!”, to ja wdzięcznie i automatycznie odkrzyknę: „ziemniaki!”.

Znaki – jest to jeden z lepszych filmów dotyczących spotkań z istotami pozaziemskimi, jaki miałam okazję obejrzeć. Oczywiście nie wygrywa pod względem samego wizualnego przedstawienia postaci obcych. Zresztą film ten tak naprawdę nie jest o nich, a raczej, kto by się spodziewał, o samym odnajdywaniu znaków przez bohatera, który utracił wiarę w Boga.

Scena ostatniej kolacji najprawdopodobniej robi największe wrażenie. Wiem, że moja żądza poszukiwania jedzenia na każdym kroku (a więc i w każdym filmie) nieco przekracza normę, jednak podejrzewam, że u innych osób ten fragment wywołał równie duże emocje. Rodzina w „Znakach” powinna się spieszyć z jedzeniem, by zdążyć się ukryć w piwnicy. Mimo to każdy z jej członków wybiera ulubione danie dla siebie: jest to spaghetti, kurczak w sosie teriyaki, podwójny cheesburger z bekonem oraz oczywiście grzanki i purée. Ziemniaczana papka, dźgana z pasją przez Mela Gibsona, nigdy nie wyglądała bardziej dramatycznie. Przytulny, ciepły dom, ze stołem koniecznie oświetlonym górnym światłem, skontrastowany zostaje z nadchodzącym nieubłaganie niebezpieczeństwem. Powoduje to presję i stres, emocje których nie da się już dłużej powstrzymywać. Kolacja, którą wszyscy muszą się cieszyć, jest momentem w którym każdy już za nią tęskni i nikt nie przejmuje się naczyniami pozostawionymi w zlewie. Kolacja zwykle jest czasem beztroski, chwilą relaksu po całym dniu pracy, kiedy to masz okazję pobyć ze swoją rodziną i uświadomić sobie, jak wiele dla ciebie znaczy. I jednocześnie: jak ważne w naszym życiu jest jedzenie – pochłaniane nie tylko po to, by przetrwać, lecz także jego możliwości bycia nośnikiem emocji.

Druga scena to ta pochodząca z kultowych Bliskich spotkań trzeciego stopnia. I znowu, kiedy przychodzi do jedzenia purée, główny bohater traci nad sobą kontrolę, jednak w inny sposób niż postać ojca w „Znakach”: niepokój zastąpiony został skupieniem. Zatraca się w swojej obsesji, próbując odtworzyć kształt dziwnej góry, który go prześladuje od momentu jego bliskiego spotkania z obcymi. Szaleniec? Rodzina ma prawo się martwić, on jednak wie, że to co robi, jest ważne. Nie wie tylko dlaczego. Czy owo miejsce istnieje? Co się na nim znajduje? Czy można do niego dotrzeć? Wiele pytań, mało odpowiedzi.

Sama z podobnym zafascynowaniem układam wysokie wieże ze sterty prania. Jednak moim priorytetem nie jest odnalezienie tajemniczego miejsca, które nie pozwala mi zmrużyć oka. Za główny cel stawiam sobie to, by ta skomplikowana konstrukcja po prostu nie zawaliła mi całej łazienki.

Wiemy już, jak ważną cechą ziemniaczanego purée jest jego konsystencja. Jakim sposobem uzyskać więc najlepsze efekty? Istnieje kilka szkół. Zdaje się też, że sposoby ubijania ziemniaków niektórym spędzają sen z powiek, a zbyt kleista papka staje się najgorszym koszmarem. Chociaż wydaje się, że w tak prostym daniu nie da się popełnić błędów… wystarczy zerknąć na ten filmik, by zauważyć rozbieżności w ich przygotowywaniu przez różne osoby. Ziemniaki można gotować i ubijać bez obierania skórki, co dodaje efektów specjalnych w strukturze, jednak nie będzie ona aż tak kremowa. Można też je zblenderować, jednak trzeba uważać, by nie przesadzić. Można doprawić na różne sposoby. Można posypać szczypiorkiem. Posypać skwarkami. Polać masłem. Polać śmietanką. Polać wódką i podpalić.

Moim zdaniem najważniejsze są dwie banalne rzeczy. Jest to podgrzane pełnotłuste mleko i roztopione masło. I nic więcej już nie potrzeba. Oczywiście poza samymi ziemniakami.

---

Znaki (Signs), reż. M. Night Shyamalan, USA 2002.

Bliskie spotkania trzeciego stopnia (Close Encounters of the Third Kind), reż. Steven Spielberg, USA/Wielka Brytania 1977.